Kościół w Zagrodnie

Pierwszy kościół, który zbudowano w Zagrodnie, jednej z najdłuższych wsi łańcuchowych na dolnym śląsku, rozciągającej się malowniczo nad potokiem Skora – miał gotycki rodowód. Najstarsze wzmianki na jego temat datowane są na 1318 rok. Niestety budowlę spotkał tragiczny koniec, została bowiem ograbiona i spalona w czasie wojny trzydziestoletniej. W 18 stuleciu mieszkańcy wsi doczekali się godnej rekompensaty, ponieważ nowa świątynia została zaprojektowana przez jednego z najwybitniejszych architektów klasycyzmu – Carla Gottharta Langhansa, autora m.in. słynnej bramy brandenburskiej w Berlinie. Projekt kościoła w Zagrodnie zrealizował w latach 1789-1792 budowniczy Mochrenberg z Legnicy. Budynek został odrestaurowany w drugiej połowie XIX wieku. Z kolei w 1976 roku przeprowadzono w nim remont.

Okazały klasycystyczny gmach kościoła pokrywa mansardowy dach, a część środkowa jest nakryta płaską kopułą. Od wschodu do budynku przylega wysoka kwadratowa wieża zwieńczona kopulastym hełmem.

Świątynia jest murowana, jednonawowa, zbudowana na planie greckiego krzyża równoramiennego. Centralnie ukształtowaną nawę obiegają trzy kondygnacje empor. Prezbiterium ma podkowiasty kształt.

W świątyni znajdują się także przepiękne, XVIII-wieczne organy oraz marmurowa kropielnica z ornamentami w antycznym stylu. W kruchcie pod wieżą można podziwiać prawdziwą perełkę – kamienną renesansową chrzcielnicę z 1522 roku, która zachowała się z poprzedniego kościoła. Trzon chrzcielnicy pokrywa dekoracyjna inspiracja, nad nią wiszą serca dzwonów, które także przetrwały z pierwszej świątyni.

Majestatyczne, obszerne wnętrze kościoła, utrzymane w biało-złotej tonacji wywiera wielkie wrażenie na każdym, kto przestąpi jego próg. Część elementów wystroju pochodzi z końca XVIII wieku, m.in. rozbudowany ołtarz główny, w którym znajdują się obrazy dwojga patronów świątyni – Matki Boskiej Nieustającej Pomocy, patronki smutnych i potrzebujących oraz Chrystusa Króla. Klasycystyczna jest także kamienna ambona, która przykuwa wzrok oryginalnym, egzotycznym szczegółem – wznosi się bowiem na drzewie stylizowanym na palmę.

Rozległy cmentarz okalający kościół (obydwa obiekty są wpisane na listę Narodowego Instytutu Dziedzictwa), został założony w XIV wieku. Jego ozdobą jest klasycystyczna kaplica grobowa rodu von Reibnitzuw z końca XVIII stulecia oraz dwa kamienne sarkofagi. Renowacja kościoła i kaplic trwała w latach 1980-2014.